De meesten van jullie waren er zelf bij, de feestelijke opening van het vernieuwde dorpshuis op zaterdag 3 juli jl. Een prachtige zonnige dag en een gezellige drukte. Als voorzitter van het bestuur mocht ik iedereen welkom heten, kort terugblikken op het hele bouwtraject en aandacht vragen voor alle mensen, met name uit het dorp, die zich op allerlei manieren hebben ingezet voor dit project.
Ik keek terug op een geslaagde middag… tot ik ’s nachts wakker schrok en me realiseerde dat ik iemand was vergeten, iemand die niet vergeten had mogen worden. Geloof het of niet, ik kreeg er buikpijn van! Meermalen had ik in mijn toespraak genoemd dat de hele bouw binnen een jaar en binnen het budget is afgerond. Dat was niet mogelijk geweest zonder de spil in dit hele bouwproces: onze bouwbegeleider, Gert Wibbens.
Hoe kon ik deze belangrijke persoon in het hele proces vergeten zijn?? Ik weet het werkelijk niet. Misschien, maar dat is geen excuus, omdat ik ervoor had gekozen de bestuursleden niet te noemen. En Gert voelde als één van ons.
Ik hoop mijn blunder op deze plek een beetje recht te kunnen zetten: wij hebben ongelooflijke mazzel gehad dat Gert een sabatical had genomen én bereid was de bouwbegeleider van het project te worden. Pro deo! Daar was hij heel stellig over. Ik moet bekennen dat ik toen nog niet precies wist wat dat in zou houden, bouwbegeleider. Ik denk, weet eigenlijk wel zeker, dat Gert zelf toen ook nog niet wist hoeveel tijd en energie hij er in zou steken.
Nou, nu wel!!
Altijd beschikbaar zijn, vele oogjes in het zeil houden, scherp op de kwaliteit, op de prijzen, steeds in overleg beslissingen nemen, duidelijk in zijn eigen ideeën maar ook die van een andere accepterend, de aannemer niet alleen achter de broek zitten, maar ook ondersteunen waar nodig. Altijd vriendelijk en het liefst met een beetje humor. En alles met een inzet en drive die niet voor niks tot dit fantastische resultaat heeft geleid.
Ben ik nu een beetje aan het doordraven? Helemaal niet!!
Ik hoop op deze manier Gert alsnog de eer te geven die hem toekomt (en mijn buikpijn wat te verminderen). En, zoals ik mijn speech eindigde, ik hoop dat:
al die 350 Westeremders, in alle soorten en maten, jongen en ouwen,
het dorpshuis als hun gezamenlijke thuis zullen beschouwen!